Rozdział 10

W pomieszczeniu zapanowała cisza. Dokładnie analizowałam każdy szczegół, z którym mnie zaznajomił, łączyłam fakty. Ta cała sytuacja jest chora. Po prostu chora. Nie mam bladego pojęcia gdzie się znajduję. Siedzimy, a w zasadzie to on siedzi, a ja ciągle leżę, w jakimś pokoju. Jestem naznaczona. On też jest naznaczony. Ale skoro mnie do niego "przypisali", to wszystko zależy od jego decyzji. Skąd mam wiedzieć co teraz zrobi? Przecież jest dla mnie obcym człowiekiem, nie znam go, nie wiem do czego jest się w stanie posunąć. Ma dwie możliwości i żadna z nich nie napawa optymizmem...
- Jesteś na mnie skazana. - przerwał nasze milczenie.
- Masz jeszcze drugą opcję. - podniosłam się i odpowiedziałam, patrząc na niego poważnie. Chyba nie zrozumiał o co mi chodzi, bo spojrzał na mnie pytająco. - Przecież możesz odejść.
- Ale wtedy zginiesz...
- Wiem. Ale przynajmniej uwolnisz się od tego. - przerwałam mu. Domyślałam się, że wybierze to rozwiązanie. Kto by nie wybrał? Mógł osiągnąć wolność, mógł porzucić to okropne życie. Przecież nic nie tracił. Śmierć obcej osoby? Bez znaczenia. Komu by zależało na życiu szarej jednostki. Dobrze wiedziałam czym to dla mnie grozi. Ale o dziwo przyjęłam to ze stoickim spokojem. Wtedy ja też uwolniłabym się od problemów. Oboje byśmy na tym skorzystali. Co z Luke'iem? Dałby sobie radę, jest silny. Ashton? Znamy się dosyć niedługo, ma Blair, bez problemu ułoży sobie życie. A ja usunę się z ich życia na stałe, będzie im przez to lepiej.
- Chcesz mnie uczynić mordercą?! - spytał z oburzeniem. - Słuchaj, nie wiem jeszcze jak, ale oboje z tego wyjdziemy bez szwanku. Zostaliśmy "zeswatani", od tej pory jestem za ciebie odpowiedzialny. A ja nie jestem bezduszną maszyną do zabijania. Jestem człowiekiem i mam sumienie. Nie zostawię cię samej, to by była najgorsza decyzja, jaką w życiu podjąłem. Więc czy ci się to podoba czy nie, od tej pory trzymamy się razem.
Słuchałam tego z niemałym zdziwieniem. A więc jednak jeszcze nie zniknę. Dał mi dodatkowy czas na kontynuowanie tego bezsensownego życia. Choć podejrzewam, że już nigdy nie będzie ono takie same, jak dotychczas.
- Wiem, że nie jestem rewelacyjnym człowiekiem, ale... - zaczął, widząc mój brak reakcji, ale przerwałam mu, mocno go przytulając. Zaskoczony przerwał wpół słowa, oddając uścisk.
- Zdaję sobie sprawę, co właśnie zrobiłeś. Wyrzekłeś się wolności za cenę mojego życia, dziękuję. - wyszeptałam tylko. Czułam, że jestem mu coś winna. Kiedyś uważałam go za bezczelnego dupka, który nie widzi nic poza czubkiem swojego nosa. Kto by pomyślał, że to właśnie jego decyzji zawdzięczam życie.

***

- Kawy?

- A masz może orzechowe cappuccino?

- Dla ciebie zawsze.

Siedzieliśmy razem w salonie. Chłopak wyjaśnił mi, że po tym jak odpłynęłam, przewiózł mnie do siebie do domu. Wspólnie doszliśmy do wniosku, że skoro jesteśmy od siebie zależni i mamy wspólnie spędzać trochę więcej czasu, to powinniśmy się lepiej poznać. W sumie nadal nie wiedzieliśmy czego możemy się po sobie spodziewać.

Po kilku minutach blondyn wrócił z dwoma dymiącymi kubkami. Postawił je na ławie i usiadł naprzeciwko mnie.

- Okoliczności naszego poznania nie były zbyt ciekawe. Może zaczniemy jeszcze raz? - zaproponował.

- Z przyjemnością. - odpowiedziałam, zakładając nogę na nogę. Niall momentalnie wstał i poszedł na drugi koniec pokoju, po czym otworzył drzwi i zniknął mi z pola widzenia. Byłam ciekawa tego, co kombinuje. Jego zachowanie było dla mnie jedną wielką zagadką.

Po chwili usłyszałam za sobą szczęknięcie klamki. Odwróciłam się i zobaczyłam blondyna, który rozglądał się przez chwilę po pomieszczeniu, po czym zatrzymał swój wzrok na mnie i z szerokim uśmiechem ruszył w moim kierunku.

- Przepraszam, można się dosiąść? Straszne tłumy w tej kawiarni. - spytał, na co rozbawiona pokiwałam głową.

- Może kawy? - zaproponowałam, podsuwając mu jeden z kubków.
- Nie odmówię. - uśmiechnął się szeroko. - Co taka piękna dama robi w kawiarni sama? - zaczął, na co oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
- Nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie lubi, płaczę do pustych ścian zasłaniając twarz ręką... Ale żal. - westchnęłam teatralnie, na co ponownie po salonie rozeszła się salwa śmiechu.
- A czy szanowna imię zdradzić raczy? - kontynuował z dozą artyzmu. Co my tu, sztukę wystawiamy?
- Livianne, ale od ludzi niższego rzędu nie wymagam pełnej wersji. - odrzekłam z wyższością, na co on udając urażonego, fuknął tylko i odwrócił się do mnie bokiem. - No nie wierzę, obraził się. I co ja teraz zrobię?
Nie odpowiedział. No świetnie, uparty, nie ma co. Ale tak łatwo się nie dam. Bez słowa wstałam i ruszyłam do drzwi, z których kilkanaście minut temu przyszedł chłopak, mając ogromną nadzieję, że znajdę tam to, czego szukam. Otworzyłam drzwi i zapaliłam światło.
Kuchnia. Bingo.
Rozejrzałam się dookoła. Przeszukawszy szafki, znalazłam wszystko, czego szukałam i zabrałam się za omlet na bazie naleśników. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo głodna jestem. Ostatnim, co miałam w ustach, był szybki obiad w domu. Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie. Już prawie siódma rano. Sobota. Nie było mnie w domu całą noc. Nic dziwnego, że skręca mnie od środka. Stojąc przy blacie, cały czas uważnie przysłuchiwałam się odgłosom z sąsiedniego pokoju, by wiedzieć, czy siedzący tam na razie Niall nie zamierza mnie nieoczekiwanie zaskoczyć. Nic jednak na to nie wskazywało. Zdjęłam z patelni gotowy omlet i posmarowałam go cienką warstwą dżemu, który znalazłam w lodówce, po czym zasiadłam przy wysepce na środku pomieszczenia i zabrałam się za jedzenie. Jak na zawołanie w drzwiach pojawił się blondyn. Spojrzał na mnie i uniósł pytająco brew.
- Nie zdążyliśmy się poznać, a ty już rządzisz się w mojej królewskiej kuchni. - bardziej stwierdził niż spytał.
- Porwałeś mnie na całą noc. Jesteś mi winien śniadanie. -odgryzłam się, po czym ponownie spuściłam wzrok na zawartość talerza, ignorując jego obecność tak, jak on jeszcze przed chwilą ignorował mnie. Chłopak tylko mruknął coś pod nosem i dosiadł się do mnie. Nie zareagowałam na to, tylko dalej spokojnie jadłam. Teraz to ty kombinuj jak z tego wybrnąć.
Niall poczekał cierpliwie aż skończyłam, po czym zwinął mi talerz z pod nosa, wstał i podszedł do marmurowego blatu odstawiając go na nim.
- Może jeszcze? Pewnie jesteś bardzo głodna po tak wyczerpującej nocy. - usłyszałam.
- Nie, dziękuję. Powinnam już wrócić do domu. Brat pewnie dostaje fioła, że do tej pory nie wróciłam do domu.
- W takim razie masz bardzo opiekuńczego brata. - uśmiechnął się, choć mogłabym przysiąc, że przez chwilę przebiegł przez niego smutek. Postanowiłam jednak nie pytać.
- Nie powiem, jest to pomocne, jak się jest takim pechowcem jak ja. Jeśli jeszcze nie wiesz, to po prostu uwielbiam wpadać w kłopoty, a wypadki to czysta rutyna.
- Musisz być ostrożniejsza, unikaj kłopotów.
- Ja nie szukam kłopotów. To one zwykle mnie znajdują.
Na te słowa zaśmiał się tylko, po czym chwycił jedno z jabłek leżących w koszu i odgryzł spory kawałek.
- W takim razie choć szczęściaro, odwiozę cię - rzucił, na co ja tylko prychnęłam i ruszyłam za nim. Prowadził mnie przez zdający się nie mieć końca labirynt pomieszczeń, każde z nich urządzone nowocześnie, ale z klasą. W normalnej sytuacji zachodziłabym w głowę skąd miał na to wszystko pieniądze, ale wiedząc, że się ściga, nie dziwiło mnie to specjalnie. W końcu zatrzymał się przed jednymi drzwiami i złapał za klamkę.
- Do wyboru, do koloru mała. - powiedział, po czym je otworzył.
Kiedy tylko weszłam, stanęłam jak wryta. Znajdowaliśmy się w ogromnym garażu, ba, to nie był garaż. To była hala wypełniona po brzegi luksusowymi samochodami. Ja rozumiem, że musi się czymś ścigać, ale aż dziesięć samochodów?
- Poznaj moje cudeńka. Oto Pagani - rozkosz dla oczu, Audi - mocne w zakrętach, Aston Martin - samochód Bonda, Mazda - model Hana z "Szybkich i Wściekłych", Honda - długi poślizg, idealna do driftu*, Bugatti - prędkość maksymalna według producentów to 420km/h, chociaż mi udało się z niego wyciągnąć 463, Mercedes - dobrze trzyma się drogi, Lamborghini - zwinne i zwrotne, Ferrari - klasa sama w sobie, w wersji kabriolet idealne dla relaksu, BMW - drapieżne, głośno warczy. Skoro znasz już wszystkie, teraz możesz wybrać, którym chcesz zaszpanować na osiedlu. - powiedział, po czym puścił mi oczko.
O matko.
On jeszcze tego nie wiedział, ale ja kocham samochody. Nikt o tym nie wie, nawet Luke. W domu zamykam się w pokoju i oglądam te wszystkie filmy, takie jak "Szybcy i Wściekli", "60 sekund" po to, by móc posłuchać tego pięknego warkotu, popatrzeć na ich cudowną jazdę. Co niedzielę do tego oglądam wyścigi Formuły 1. Mam hopla na punkcie motoryzacji, śmiało mogę powiedzieć, że jestem od niej uzależniona. Niall nawet nie zdawał sobie sprawy, co ja czułam w tej chwili.
- One są cudowne... - zdołałam jedynie wyszeptać. Podeszłam do nich i każdemu przyglądałam się z bliska z niemałym zachwytem. Miałam bardzo trudny wybór, nie umiałam się zdecydować. Po dłuższej chwili stanęłam obok srebrnego Astona.
- Samochód Bonda, niezły wybór. - powiedział z uznaniem, po czym podszedł do panelu w ścianie z klawiaturą cyfrową. Wystukał kod, po czym otworzył się miniaturowy sejf z kluczykami w środku. Wziął jeden z nich i  podszedł do mnie. - Chyba nie myślałaś, że będę je trzymał na wierzchu. - spytał, na co pokręciłam jedynie głową. Wsiedliśmy do środka. Niall otworzył schowek i wyciągnął z niego małego pilota. Wcisnął jeden z przycisków, na co brama zaczęła się automatycznie podnosić. Cała posesję, która jak przypuszczałam wcześniej po rozmachu pomieszczeń, była ogromna. Ze wszystkich stron otaczał ją gęsty las. Jedynie wąska uliczka dawała możliwość wydostania się z jej zasięgu. Skromnie mówiąc byłam pod wrażeniem.
 - A tymi pozostałymi dasz się przejechać? - spytałam, odwracając głowę w jego stronę.
- Jeśli chcesz... - odpowiedział, po czym ruszyliśmy z piskiem opon.

*************************************************************************
* drift - jazda bokiem przy zaciągniętym hamulcu ręcznym
Wszystkie modele samochodów znajdziecie w zakładce "Hala".

Gratuluję tym, którzy to czytają. Jesteście bardzo wyrozumiałymi i cierpliwymi osobami, skoro jakimś cudem tu jeszcze trafiliście.
Przyznam się, że brakowało mi pisania, a ten rozdział pisało mi się wyjątkowo dobrze, patrząc na to, że gdy siadłam do pisania nie miałam na niego żadnego pomysłu. To czy wyszedł dobrze możecie ocenić sami poniżej :)
Dziękuję za tyle wejść, to jest dla mnie szok, że one mimo tej długiej przerwy ciągle przybywały i to w takich ilościach.
Dziękuję też za wsparcie i motywację, której otrzymałam naprawdę dużo, bo bardzo pomogły.
Mam nadzieję, że was nie zawiodłam tym rozdziałem.
Nie lubię tego robić, ale tym razem proszę o komentarze, nie ważne czy z anonima czy nie, byle jedno słowo. Chciałabym wiedzieć, czy ktoś tu jeszcze został. Z góry dziękuję, to bardzo dla mnie ważne.
Następny rozdział pojawi się za tydzień, góra dwa, odchodzę od dodawania co sobotę, bo z doświadczenia wiem, że to prawie nierealne.
Do następnego aniołki <3