Rozdział 2

- Proszę zaczekać na korytarzu, zaraz ktoś panią przyjmie.
Proszę zaczekać. Proszę zaczekać. Proszę zaczekać. Te słowa krążyły mi po głowie już od dobrych 40 minut. No ile można? Siedzieliśmy tak z Luke'iem wciąż wypatrując, czy nikt nie zamierza mnie łaskawie wezwać. Zaczynało mnie to już powoli denerwować. Przecież jestem ranna, halo! Od tego jest szpital, żeby mi pomóc w potrzebie, tak? Sama obecność w tym budynku nie wystarczy, potrzeba jeszcze osoby, która coś by z tym zrobiła. No co za nieprofesjonalność...
Nagle ku mojej wielkiej radości z pobliskiego gabinetu dosłyszałam zbliżające się kroki i już po chwili drzwi otworzyły się z wielkim hukiem. Szybko odwróciłam głowę w kierunku dobiegającego hałasu. Z pomieszczenia wypadł nieźle wkurzony chłopak. Nie przypominam sobie, żebym go wcześniej widziała. Przecież rozpoznałabym osobę o takich tlenionych, niechlujnie postawionych na żel włosach i tych połyskujących w swojej nieograniczonej głębi niebieskich tęczówkach, które na nikłą chwilę zatrzymały wzrok na mnie. Ta krótka wymiana spojrzeń ciągnęła się dla mnie wieki. Jakby czas się zatrzymał i na świecie istniała tylko ta hipnotyzująca głębia. Czułam się tak, jakby wniknął głęboko we mnie i przeglądał moje najskrytsze myśli, a ja nic nie mogłam z tym zrobić. Jego oczy natomiast były nieprzeniknione. Wydawało mi się, jakby usilnie skrywały swoje mroczne tajemnice, nikogo do nich nie dopuszczając. Zaraz jednak się ocknęłam, czas znowu ruszył, a tajemniczy blondyn w mgnieniu oka zniknął z mojego pola widzenia. Ja jednak wciąż patrzyłam w to miejsce, gdzie napotkałam ten magiczny błękit.
-Ziemia do Liv! Idziesz czy nie? Tak ci się spieszyło, a teraz nagle odwidziało ci się? Specjalnego zaproszenia nie będzie księżniczko. Chciałbym jeszcze dzisiaj wrócić do domu, jeśli można. - zaczął tym swoim ukochanym sarkazmem.Nie odpowiedziałam mu, tylko bez słowa minęłam w drzwiach i weszłam do gabinetu.

***

- No mówię ci, pożerał cię wzrokiem.

Właśnie wracaliśmy do domu. Całe to czekanie było tylko po to, by w kilka minut lekarz usunął resztki talerza i założył kilka szwów na nodze. A potem kazał ją zagipsować. Chłopak, który się tym zajmował, był może o dwa lata starszy ode mnie. Luke ma jakieś urojenia. Co najwyżej chciał napatrzeć się na taką porażkę, jak ja, zapewne to nieczęsty widok.

Głupi mają szczęście. Moim szczęściem jest to, że droga ze szpitala do domu z Luke'iem za kierownicą trwa góra dziesięć minut. Na miejscu otworzył mi drzwi i pomógł wysiąść z samochodu. Wcześniej dojechałam do niego na szpitalnym wózku inwalidzkim. Teraz musiałam obyć się bez niego. Postanowiłam spróbować iść sama. Bez namysłu zamaszyście podniosłam nogę. Jej ciężar pociągnął mnie z ogromną siłą do przodu. Gdyby nie refleks Luke'a, już dawno leżałabym na ulicy.
- Nie tym razem, na dzisiaj mam już dość szpitala - powiedział, po czym jakby nigdy nic chwycił mnie w pasie i przerzucił sobie przez ramię.
- Puść mnie, słyszysz?! - zaczęłam mu się wyrywać.
- Nie wierć się tak małpiszonie. I tak cię zaniosę do domu, i tak. - uciął krótko i ruszył w kierunku drzwi. Westchnęłam tylko i zrezygnowana zaprzestałam moich działań. Uwierzcie mi, nie było sensu dalej walczyć. Jedynym tego skutkiem byłoby moje zmęczenie, nic więcej.
- No i prawidłowo - dorzucił z satysfakcją. Mimo, że nie widziałam jego twarzy, mogę przysiąc, że zaczął się szczerzyć. Naprawdę!
- Pff, wariat. - rzuciłam na odczepne.
- Też cię kocham.
Czy wspominałam już, jak on bardzo potrafi być irytujący? Nie? To właśnie wam to mówię. Jak nikt inny doskonale wie, co mnie najbardziej denerwuje i perfidnie to wykorzystuje!
Zatrzymał się przed drzwiami i zaczął szukać klucza.
- Postaw mnie. - o dziwo bez żadnych protestów zrobił to.
Patrzyłam na niego i zastanawiałam się, gdzie znajduje się haczyk. Po chwili wyciągnął z kieszeni klucz i otworzył drzwi, po czym spojrzał na mnie wyczekująco.
- O nie, nie, nie ma mowy, nie przewiesisz mnie sobie przez ramię jak jakiś worek. Nie! - od razu zaprotestowałam.
- Ehh, jaka ty jesteś wymagająca. - westchnął i bez żadnego ostrzeżenia wziął mnie na ręce tak, jak to robią nowożeńcy w filmach.
- Co? Nie, postaw mnie! Jeszcze sobie ludzie pomyślą, że jesteś moim chłopakiem!
- Bratem, chłopakiem. Kim tylko zechcesz księżniczko. - poruszył znacząco brwiami, po czym wybuchnął śmiechem.
Matko, co za człowiek...
- To gdzie cię zanieść księżniczko? - spytał ciągle bardzo rozbawiony.
- Do kuchni. I skończ z tą księżniczką. - powiedziałam nieźle zirytowana.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem... Księżniczko - odparł cały czas się szczerząc.
No przysięgam, ja mu w końcu kiedyś coś zrobię. Hmm, kiedyś...
Odstawił mnie w kuchni tak, jak chciałam. Nalałam sobie do kubka zimnej wody. Luke w tym czasie podszedł do lodówki, otworzył ją i stanął jak zahipnotyzowany, wpatrując się w jej zawartość.
Idealna okazja.
Cicho podsunęłam się z kubkiem w jego kierunku (tak, znalazłam patent na chodzenie - ciągnięcie tej zagipsowanej nogi za sobą) i bez namysłu wylałam na niego całą jego zawartość.
- Życie to nie bajka, tu nie ma księżniczek. - triumfalnie krzyknęłam, z wielką satysfakcją patrząc, jak Luke strzepuje swoje mokre włosy.
- Masz rację, na ich miejsce weszły takie małe zołzy jak ty. - zrobił minę obrażonego, by chwilę później śmiać się razem ze mną.
Może i jest wielce irytujący, ale nie zamieniłabym go nigdy.

Sobota. No a skoro sobota, to i rozdział. Mam nadzieję, że ujdzie ;)
Na razie jakoś daję radę, ale przeraża mnie fakt, że nie mam czasu pisać dalej. Te trzy dni w szkole zdecydowanie nadgoniły za święta :/
A jak wam minął tydzień? Może to tylko ja miałam tak strasznie... :D
Komentarze motywują, pamiętaj ;)
Do następnego <3