Rozdział 3

Od mojego "wypadku" minęły niespełna dwa tygodnie. Przez cały ten czas byłam uziemiona w domu. Najgorsze okazało się wchodzenie po schodach. Nie powiem, trochę się namęczyłam. Kilka dni temu zdjęli mi gips W końcu to nie było złamanie ani skręcenie. Jednak nawet tydzień wystarczył, by moje mięśnie się zastały. Z dnia na dzień staram się je coraz bardziej rozruszać. Muszę się sprężać, już za pięć dni powrót do największego koszmaru mojego życia. Do tego cyrku, który z roku na rok robi się coraz większy. Ale muszę to wytrzymać. Sama pracuję na swoją przyszłość. Mi nikt nie zagwarantuje dobrego startu, tak jak większości osób z mojej szkoły. Dlatego jako jedna z niewielu jako tako przykładam się do nauki.

Tak, niestety. Życie jest wielce niesprawiedliwe. Od tego, ile się nauczę, zależy, jak szybko stoczę się na dno.

Za dużo myśli, od tego siedzenia w domu robi mi się powoli niedobrze. Muszę się przewietrzyć. Zdecydowanie. Może ten porządny zastrzyk świeżego powietrza zatrzyma ten potok natrętów w mojej głowie. No i będzie to z pożytkiem dla nogi... Spacer. Długi, spokojny spacer. Oj tak. I już chyba wiem gdzie się wybiorę. Ale najpierw sprzęt...

Mieszkam na spokojnym osiedlu. Ot, zwykły system uliczek, a przy nich szeregi domów jednorodzinnych z ogródkiem, nic dodać, nic ująć. Najcenniejszą zaletą jest zdecydowanie cisza. Poza mieszkańcami nie jeździ tędy praktycznie nikt. Mało osób się tutaj kręci. Bo w sumie co mieliby tu robić? Jak dla mnie, to i lepiej. Nie wspominając, że nie mieszka tu nikt z mojej klasy. To też jest równie wielki atut.

Wyszłam zaraz po obiedzie. Tak dawno nie wychodziłam, że zapomniałam jakie to przyjemne uczucie. Powoli szłam, trochę utykając, by nie nadwyrężać za bardzo mięśni. Minęłam dom sąsiadów i znalazłam się na głównej ulicy tego osiedla. Skręciłam w prawo. Tam droga biegła już tylko na szerokości kilku ostatnich budynków i rozchodziła się na dwie strony. Na wprost natomiast znajdowała się wielka brama prowadząca do rozległego parku. Przez środek przebiegała szeroka wybrukowana aleja, która prowadziła prosto do drugiej jednakowej bramy, wyprowadzającej bezpośrednio na miasto. Przy każdej z nich odbiegały dwie boczne alejki z ławeczkami, które obiegały całość przy ogrodzeniu i spotykały się ponownie po drugiej stronie. Idąc od osiedla po prawej stronie znajdowała się część oddzielona żywopłotem z dużym oczkiem wodnym. Na lewo natomiast odizolowany takim samym ogrodzeniem rósł rozległy lasek, który gęsto porastały stare, rozłożyste drzewa.

 Po kilku minutach znalazłam się przed wejściem. Szłam główną aleją, odliczając sobie latarnie. Przy piątej zatrzymałam się i spojrzałam w lewo. Jest. Czyli jeszcze nie zapomniałam. Rozejrzałam się dookoła i upewniwszy się, że nikt tego nie zobaczy, przeszłam przez dziurę w żywopłocie na drugą stronę. Oto taka moja mała tajemnica. Szybko (na ile to było możliwe) zagłębiłam się w dalszy fragment i zniknęłam ciekawskim oczom pomiędzy drzewami. To miejsce jest wyjątkowe. Na samym środku lasku rośnie samotna wierzba. Znajduje się na takiej jakby małej polanie otoczonej głównie przez dęby, lipy i jesiony. Skutecznie izolują one wszelkie hałasy z zewnątrz, więc kiedy tutaj przychodzę, wydaje mi się, jakbym znajdowała się setki kilometrów od miejskiego gwaru.

Naszła mnie dzisiaj ochota na rysowanie. To właśnie ten mój sprzęt: blok techniczny i miękki ołówek. Nie jestem w tym może jakoś specjalnie dobra, ale to mnie odpręża. W końcu robię to dla siebie, nikt nie musi tego oglądać. Zwykle przychodziłam właśnie w to miejsce, siadałam między dwoma głównymi konarami i oddawałam się tworzeniu. Dziś też miałam taki zamiar.

Po kilku minutach gąszcz zaczął się przerzedzać. Uradowana wyszłam na polanę. Moim oczom ukazała się ta wierzba.

Moja wierzba.

Zajęta już przez kogoś wierzba.

Siedział tam jakiś chłopak. Podeszłam bliżej. Nie byle jaki, to był punk. Od razu w oczy rzucały się rozległe tatuaże, a w wardze miał dwa kolczyki. Dziwne, nie przypominam sobie, żeby był ktoś taki w szkole. Cóż, kimkolwiek by nie był, to właśnie siedzi na MOJEJ wierzbie.

- Co ty tutaj robisz? - spytałam wkurzona faktem, że ktoś miał czelność tu przyjść. Chłopak zeskoczył z drzewa i podszedł do mnie.

- Cześć, jestem Ashton, a ty? - przedstawił się wyciągając rękę.

- A ja pytam co tutaj robisz? - ponowiłam pytanie, nie spuszczając z tonu.

- Siedzę, słucham muzyki, trochę myślę, jeśli musisz to koniecznie wiedzieć. To powiesz mi?

- Co mam ci powiedzieć? - spytałam zbita z tropu.

- Jak mam się do ciebie zwracać. - zaśmiał się na moją reakcję.

- Nijak. Wystarczy w zupełności, jak stąd pójdziesz. - uśmiechnęłam się sztucznie.

- Ej, ej, ej. Dlaczego to ja mam iść? W końcu to ja byłem pierwszy.

- Bo to moja wierzba. - powiedziałam, jakby to dla każdego była oczywista oczywistość.

- Twoja? Nigdzie nie widziałem, żebyś ją podpisała.

- O patrz. Właśnie miałam to zrobić. - działał mi powoli na nerwy. Co jest niezrozumiałego w stwierdzeniu "Idź stąd"?

- Za późno. Teraz to też moja wierzba. - uśmiechnął się z satysfakcją.

- Jak to twoja?

- Tak normalnie. Też tu przyszedłem, spodobała mi się i będę od teraz zaglądał tu częściej. - odparł jakby nigdy nic.

Trzymajcie mnie, bo nie zdzierżę.

- Spokojnie, zawsze może być nasza. - puścił mi oczko.

Niech on przestanie. To naprawdę dla jego dobra.

- To powiesz mi w końcu ślicznotko, jak masz na imię?

Co?

Co??

Jak on może tak mówić? Przecież nikt tak nie mówi, nie do mnie. I co to za dziwne uczucie? Na policzkach...

Nie.

Nie!

- Liv - odpowiedziałam cicho spuszczając wzrok.

- To co Liv, może kawa i spacer?

Heloooł!

Jak minął tydzień? Mam nadzieję, że dobrze :)

Ja miałam egzaminy próbne i szczerze mówiąc, poszły mi rewelacyjnie. Taka tam skromna ja :D

Rozdział może i nie jest jakoś rewelacyjnie długi, ale staram się nad tym pracować. Mam nadzieję, że się wam spodoba ;)

Nie wiem co mi strzeliło do głowy z tą wierzbą, ale nie wnikam :D

Tym razem bez Luke'a, ale obiecuję, że w następnym rozdziale znowu pojawią się Luv momenst <3

I wgle nie wierzę, ale zostałam nominowana do LBA. Nie mam pojęcia za co, ale oczywiście bardzo dziękuję. Postaram się odpowiedzieć w najbliższym czasie (o ile go znajdę, bo wiecie, koniec semestru i sprawdzianów tyle, że aż się wylewa, tak tradycyjnie) :D

Dobra koniec tego dobrego, do soboty <3