Rozdział 6

Najbardziej znienawidzony przedmiot w szkole? Dzwonek.
Ten okropny dźwięk słyszę pierwszy raz od dwóch miesięcy, a już mam go dość.
Pierwsza lekcja - matematyka. Nie ma to jak dobrze zacząć dzień. I tak już będzie dzień w dzień do końca roku. Cudownie.
Siedziałam w ostatniej ławce, rysując jakieś bezsensowne zawijasy na marginesie zeszytu. Zapomniałam już jak to jest, kiedy każde słowo nauczyciela działa jak tabletka usypiająca. Pan Binns ma wyjątkowo skuteczne środki. Wszyscy po kolei siedzą otępiali, próbując nie zasnąć podczas jego wywodów, które prowadził sam ze sobą, stojąc tyłem do klasy i pisząc na tablicy jakieś niezrozumiałe dla nikogo ciągi cyfr. A minęło dopiero piętnaście minut. Zapowiadało się tak do końca lekcji. I pewnie by tak było, gdyby nie fakt, że ktoś nagle gwałtownie otworzył drzwi. Tym kimś był oczywiście nikt inny, jak Ashton.
Sam fakt, że ktoś wchodzi do klasy w trakcie lekcji był wystarczającym urozmaiceniem, żeby nieco się ożywić. Jednak reakcja klasy (oczywiście w szczególności damskiej części) kiedy zobaczyli, kto to zrobił, była powalająca. Wszyscy jak na zawołanie zwrócili się w tamtą stronę. Niektórzy zaczęli szeptać między sobą, innym z wrażenia dosłownie opadła szczęka. Jak to zobaczyłam, miałam taką ochotę śmiać się z nich wszystkich, że słychać by mnie było pewnie w całej szkole.
- "Wielkie wejście" odfajkować. - mruknęłam cicho. Mimo wszystko uśmiechnęłam się na jego widok. Nawet jeśli moje przewidywania się spełnią, to przecież nie koniec wszystkiego. Mamy jeszcze wspólną wierzbę. To się liczy, tak? Tak, Liv. A mówił ci już ktoś, że jesteś żałosna?
- Jeśli chciał pan zrobić wejście na miarę nagiej striptizerki, to gratuluję, udało się panu w stu procentach. Można jednak wiedzieć czemu zawdzięczamy to okrągłe, piętnastominutowe spóźnienie panie..? - pan Binns spojrzał na Ashtona spod okularów. Po klasie rozległ się stłumiony śmiech. Może i gdy obracał się w swoim świecie pełnym liczb, był nudny, ale kiedy nie chodziło o matematykę, nie miał sobie równych.
- Wystarczy Ashton. - podał mu Ash, który był równie rozbawiony, co cała reszta. - Jak sam pan powiedział, chciałem zrobić "wielkie wejście".
- A więc Ashton, żeby w pełni się wykazać, powiesz nam ile liczb naturalnych należy do dziedziny tej funkcji. - powiedział z półuśmiechem nauczyciel.
- Oczywiście - Ash z udawanym skupieniem patrzył na tablicę przez chwilę, po czym tonem znawcy powiedział: - Na pewno mniej niż mam tatuaży.
- Z pewnością. - zaśmiał się Binns. - Dobra, show skończone, znajdź sobie jakieś wolne miejsce.
Chłopak uśmiechnął się tylko pod nosem i rozejrzał po klasie. W końcu natrafił na mnie, wyszczerzył się jeszcze szerzej i bez wahania ruszył w moją stronę. Nie powiem, reszta klasy była, lekko mówiąc, zszokowana jego wyborem. Było jeszcze kilka wolnych miejsc koło dużo lepszych osób niż jakaś tam oferma z końca sali. Ash nie zwracał jednak najmniejszej uwagi na zachęty innych i dosiadł się do mnie.
- Witaj nieznajoma. - mruknął tajemniczo.
- Witaj nieznajomy. - odpowiedziałam naśladując go. Zachowałam kamienną twarz, jednak w środku krzyczałam ze szczęścia. Czyli jednak nie będzie tak źle. Przynajmniej matematykę będziemy spędzać "razem". Lepsze to niż nic.

***

- Nie obchodzi mnie, że ty chcesz. Ja nie chcę. - powiedziałam może po raz setny.

Wracaliśmy ze szkoły. Jak to było w standardzie, jedna z ważniejszych osób organizuje w piątek domówkę z okazji rozpoczęcia roku szkolnego. Oczywiście pierwsze co zrobił Ash, jak się dowiedział, to spytał, czy idę. A ja kategorycznie mówię na to: nie. 

Dotarliśmy właśnie pod mój dom. Weszłam na werandę i wpadłam do środka.

- Oj Liv, no weź... - Zaczął, ale mu przerwałam.

- Powiedziałam, nie.

- Co nie? - w pomieszczeniu pojawił się Luke. - O, siemson Ash.

- Cześć Luke. - odpowiedział mu Ashton.

- Chwila, to wy się znacie?? - spytałam zdezorientowana. Co, jak, skąd?

- A co, nie widać? - rzucił rozbawiony Luke. - O co chodzi?

- Liv stwierdziła, że ma w nosie wszystko i wszystkich i nie zamierza iść w piątek na domówkę u Sashy. - poskarżył na mnie Irwin.

- Nie idziesz? - teraz to Luke stał i patrzył na mnie zdziwiony.

- No przecież o tym cały czas mówię. - byłam już z lekka podirytowana.

- Nie ma takiej opcji - rzucił oburzony. Stanął koło Ashtona z założonymi rękami. - Idziesz i koniec.

- Pytał się ktoś mnie o zdanie?

- Nie. - odpowiedział Ash. No normalnie zaraz coś im zrobię.

- Świetnie! Czy waszą dwójkę w ogóle obchodzi to, że nie mam najmniejszej ochoty nigdzie wychodzić? - teraz to się wkurzyłam.

- Nie. - beztrosko powtórzył Ashton.

- Ani trochę. - przytaknął mu Luke.

- Jesteście okropni. - fuknęłam pod nosem, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do swojego pokoju.

No co za ludzie...
Leżałam na łóżku, patrząc bezczynnie w sufit. Dlaczego oni są tacy uparci? Będę tam zbędna. Nie umiem się bawić, nie jestem jakąś chętną duszą do towarzystwa. Jedynie będę się plątać między nimi, szukając jakiegoś cichszego kąta. Czy oni nie mogą tego zrozumieć..
Moje rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Nie czekając na moją odpowiedź, uchyliły się ostrożnie, a zza nich wyłoniła się powoli głowa Ashtona.
- Mogę? - spytał nieśmiało.
- Jak musisz. - odpowiedziałam oschle. Odpuściłam już mu, ale nie musi jeszcze o tym wiedzieć.
- Obraziłaś się na mnie? - chyba był nieco zdenerwowany.
- A wyglądam, jakbym była obrażona? - Upss, pytanie pułapka?
- Wyglądasz na zmęczoną. - rzekł stanowczo. Ma mnie. To aż tak widać? Jestem tak zmordowana dzisiejszym dniem, że nie mam siły zasnąć. Naprawdę.
Widząc mój brak reakcji znacznie się ożywił.
- Udało się - odetchnął z ulgą.
- Co ci się niby takiego udało? - spojrzałam na niego zdziwiona.
- Moja odpowiedź nie sprawiła, że chcesz mnie zabić. Wiesz, jeśli chodzi o wygląd, to wy dziewczyny macie, jakby to delikatnie powiedzieć, małe ego. Mogłem z tego nie wybrnąć cały.
- Irwin, nie masz przypadkiem gorączki? Bo moim zdaniem potrzebujesz pilnego spotkania z lekarzem specjalistą. - prychnęłam tylko.
- Sama widzisz.. -zaczął, ale nie dałam mu skończyć, bo rzuciłam w niego poduszką.
-Ałaa, ranisz - powiedział oburzony, teatralnie zamachnął włosami i wyszedł z pokoju.
- I to niby ja mam wielkie ego - mruknęłam do siebie.
- Słyszałem. - usłyszałam zza drzwi. Zaśmiałam się krótko. On jest niemożliwy..

Zrobiło się już późno. Pokój rozświetlał jasny księżyc połyskujący blado na niebie. Uwielbiam taką atmosferę. Półmrok, cisza, wygodne łóżko i jakieś mignięcie za oknem.
Chwila stop. Mignięcie za oknem? Mam halucynacje, czy tam na serio coś się poruszyło?
Podeszłam powoli do okna, Ciekawość wzięła górę, otworzyłam jedno skrzydło i wyszłam na balkon. O razu uderzył we mnie przyjemny chłód wieczoru. Wychyliłam się za barierkę i rozejrzałam się. Ani na podwórku, ani na ulicy nie było żywej duszy. Chyba serio coś mi się przywidziało.
Odwróciłam się powoli i już chciałam ruszyć do przodu, kiedy zorientowałam się, że ktoś przede mną stoi.
Przysięgam, serce mi wali tak, że pewnie słychać je na całym osiedlu.
Była to jakaś zakapturzona postać. Chłopak, jak się domyśliłam. Głowę miał skierowaną w dół, więc nic nie widziałam. Nie ruszał się. Ja również. Nie miałam odwagi. Staliśmy tak chwilę. Nie wiedziałam kompletnie co mam zrobić. Piszczeć, spróbować go wyminąć, zeskoczyć z balkonu?
I wtedy podniósł głowę.
Te niebieskie oczy.
To spojrzenie.
Głębokie. Hipnotyzujące. Uzależniające. Zimne.
Ale i smutne. Przerażone.
Nieświadomie zaczęłam się cofać. Krok za krokiem, choć wiedziałam, że za chwilę zatrzyma mnie balustrada.
Ale ona zniknęła. A ja zaczęłam spadać...

I wtedy się obudziłam cała zalana potem. To tylko sen Liv. To tylko sen...


Hejka.
Znowu przepraszam, że tak późno, ale znowu nie wyrabiam. A podobno mam ferie.
Już myślałam, że nic nie napiszę. Kryzys twórczy mnie złapał.
Ale na wasze nieszczęście coś tam udało mi się nabazgrać.
Jak się podoba? Mi średnio. Ale to z pisania na szybko.
Nie będę przynudzać, wystarczająco zrobiłam to rozdziałem.
Trzymajcie się i do następnego <3