Rozdział 7

Dlaczego jestem taka naiwna?
Dlaczego jestem taka głupia?

Dlaczego jestem taka uległa?
Dlaczego ja....

...się w końcu zgodziłam?
Nie umiem nawet utrzymać własnego zdania. To żałosne.
To straszne.
Sama skazałam się na to wyjście. Po wielu nieustępliwych namowach powiedziałam w końcu to jedno głupie TAK.
Muszę nauczyć się asertywności. Zdecydowanie.
Ale to nie zmienia jednak faktu, że tym razem już się nie wywinę. Nawet gdybym zamknęła się sama w domu na cztery spusty, to oni obaj są w stanie włamać się drzwiami albo oknem i siłą mnie z niego wyciągnąć. Nigdy nie wybaczę sobie tego, że mam za sobą godzinę straconą na staniu przed szafą i narzekaniu, że nie mam co założyć, a kolejną na nieudolnych próbach zrobienia z siebie przyzwoitego człowieka w lustrze. Dwie godziny, których już nie odzyskam. Ale to jeszcze nic w porównaniu z tymi, które dopiero stracę.

Teraz stoję i patrzę na moje odbicie. Ale tam nie jestem ja. Tam jest zupełnie inna osoba. której nie znam.

Czuję się strasznie. Jestem zamknięta pod maską osoby, którą nie jestem. Kogo ja chcę oszukać...

- Czy Lady Harvey just już gotowa? - usłyszałam nagle niski głos za plecami.

- A czy Sir Irwin mógłby nauczyć się pukać?

Obejrzałam się za siebie. Stał za mną. Wysoki, uśmiechnięty, pewny siebie. Ubrany niby zwyczajnie, ale jednak idealnie. Zwykłe trampki, ciemne spodnie, cięta koszulka, która odsłaniała rękawy z czarnego tuszu, niechlujnie rozrzucone włosy. Był sobą.
- O przepraszam bardzo, jestem Ashton Irwin. A Ashton Irwin wchodzi tam gdzie chce, kiedy chce i jak chce.
Skrzywiłam się nieco na te słowa.
- Ale nie w moim domu. Tutaj rządzę ja i każdy, nawet sam Ashton Irwin, obiekt westchnień połowy świata, nie jest wyjątkiem i musi się dostosować. - odpowiedziałam mu zdecydowanym tonem.
Mruknął na to tylko pod nosem, po czym ponowił swoje pytanie.
- Nie Ash. Nie jest i nie będzie. - westchnęłam. Cały czas miałam nadzieję, że mi w ostatniej chwili odpuści. Nic bardziej mylnego.
- Jak dla mnie wygląda świetnie. Nie widzę żadnych przeszkód. Możemy już iść. - powiedział zadowolony i pociągnął mnie za rękę do wyjścia. Dziękuję Ashton. Bez ciebie naprawdę nie trafiłabym do drzwi wyjściowych we własnym domu. Dobrze, że są jeszcze tacy uprzejmi ludzie jak ty...

***

Prosiłam - nic.
Błagałam - nic.
Wyrywałam się - nic.
Próbowałam uciec - nic.
Przekupywałam - nic.
I takim oto sposobem znalazłam się pod drzwiami domu Sashy. Ostatni raz spojrzałam błagalnie na stojącego obok mnie Ashtona. Ten tylko uśmiechnął się szeroko i pokręcił przecząco głową. Czyli nic z tego...
Weszliśmy do środka. Od razu uderzyła we mnie charakterystyczna woń alkoholu wymieszana z dymem papierosowym. Przez ten cały zaduch przebijała się głośnia muzyka. Wszędzie dookoła tłoczyli się ludzie. Połowy z nich nawet nie kojarzyłam. Przeciskając się przez nich wszystkich, dotarliśmy w końcu do kuchni. Ashton wziął jeden ze stojących na blacie kubków z piwem i wyciągnął go w moją stronę. Pokręciłam tylko przecząco głową.
- Nie? - spojrzał na mnie lekko zdziwiony.
- Nie. - potwierdziłam rozbawiona.
- Nawet dzisiaj? - spytał z nadzieją w głosie.
- Nic z tego Ash. -zaśmiałam się na jego reakcję.

- Jaka abstynentka. Trudno, więcej dla mnie. - mruknął, po czym upił pokaźny łyk. W pewnym momencie jego spojrzenie zastygło na czymś za moimi plecami. W jego oczach widziałam iskierki. Obejrzałam się za siebie. Po drugiej stronie pomieszczenia stała urocza brunetka, średniego wzrostu, może troszeczkę wyższa ode mnie. Uśmiechała się do nas, co jakiś czas poprawiając opadające jej niesfornie na oczy włosy.
Widziałam, że ma ochotę do niej podejść. Ale tego nie robił. Tak jakby czuł się odpowiedzialny za dotrzymanie mi towarzystwa za to, że mnie tu zaciągnął.
- No na co ty jeszcze czekasz? Idź, bo ci ją ktoś zaraz zwinie spod nosa. No już! - popchnęłam go w tamtą stronę. Spojrzał na mnie z wahaniem.
- Jesteś pewna? - spytał niepewnie, chociaż widziałam, że już rwał w stronę tej dziewczyny.
- Tak, Ash. Jestem pewna. Nie mam pięciu lat, nie musisz mnie pilnować. Poradzę sobie. A teraz rusz się w końcu! - to ostatnie prawie wykrzyczałam.
- Dzięki Liv. - od razu się ożywił i momentalnie znalazł się przy brunetce.
- Nie ma sprawy Ashton. - powiedziałam cicho, chociaż wiedziałam, że i tak mnie nie usłyszy.
I tak oto zostałam sama. Chciałam za wszelką cenę opuścić to miejsce. Było mi duszno, a w głowie dudniło od za głośnej muzyki. Nie mogłam jednak ot tak sobie wyjść. Ashton nie dałby mi później żyć. A on potrafi być wielce upierdliwy.
Postanowiłam znaleźć łazienkę. Weszłam na piętro i na oślep zaczęłam otwierać kolejne drzwi. Pociągnęłam za pierwszą klamkę. Zamknięte. Podeszłam do kolejnych. Na korytarz od razu padło światło. Upss, ten pokój jest już zajęty.. Jak najszybciej zamknęłam drzwi. Nie poddałam się jednak i ruszyłam do następnych. Te bez najmniejszego skrzypnięcia pozwoliły otworzyć się szerzej. W tym pomieszczeniu nie było światła. Zajrzałam głębiej i rozejrzałam się uważnie, powoli przyzwyczajając wzrok do ciemności. Wydawało mi się, że nikogo tu nie ma. Już miałam iść dalej, kiedy nagle do mnie dotarło, że jednak nie jestem tu sama. W oknie majaczyła mi ciemna postać, która nieznacznie odróżniał się na tle czarnego tej nocy nieba. Chłopak.
Nie wiem dlaczego od razu się nie wycofałam, tylko powoli zaczęłam zmierzać w jego kierunku. W pewnej chwili zahaczyłam o coś nogą. Momentalnie odwrócił się jakby trochę spanikowany. Spojrzał na mnie.
Szpital.
Szkoła.
Sen.
A teraz tutaj. Znowu ten sam. Znowu...
- Nie możesz sobie w końcu odpuścić? - warknął, po czym wyminął mnie szybko i zniknął na korytarzu.
Czyli sobie tego nie ubzdurałam. To był cały czas on.
Nagle coś błysnęło mi po oczach. Podeszłam do okna. Na parapecie rozlana była jakaś połyskująca blado ciecz. Zanurzyłam w niej palce. Gęsta. Podniosłam je na wysokość oczu, jednak nie byłam w stanie rozszyfrować co to jest.
Dopóki zza gęstej pokrywy chmur nie przebił się księżyc. Czy to jest krew?


Hej aniołki <3
Tak Lu, możesz się cieszyć. W końcu coś powiedział :D
No i jako że walentynki i te sprawy, to taki tam mały akcencik + zapraszam do bohaterów ^^
Podoba się? Mi nie. Miałam taką cudowną wizję, wiedziałam dosłownie wszystko jak ma być i wgle. A to całkowicie zwaliłam. Przepraszam.
A skoro już jestem przy przepraszaniu. Nie wiem, czy w następnym tygodniu dam radę wstawić rozdział. W piątek zaraz po szkole wyjeżdżam i wracam dopiero w niedzielę późnym popołudniem. Teoretycznie mógłby być w niedzielę, ale zazwyczaj piszę rozdziały w soboty, a teraz nie będę miała takiej możliwości. Nie wiem też, czy zdążę napisać sobie coś wcześniej, bo w tym tygodniu mam egzaminy próbne. (W pierwszym tygodniu po feriach. Ambitnie)
Więc nie wiem jak to będzie. Jeśli nie dam rady, to napiszę wam to na pasku po lewej stronie. Z góry wybaczcie.
I jeszcze tylko jedno. Nie wiem jak to się stało, ale jest w tej chwili ponad 1850 wejść. Nie wiem jak Wam dziękować. To niesamowite..
Kocham <333