Rozdział 1

5.00. Rewelacja. Znowu nie mogę spać. Ostatnio budzę się coraz wcześniej, ale dalej nie mam pojęcia dlaczego. Rano wypijam kubek orzechowego cappuccino, wieczorem siedzę z głową w książkach, czytając do 23., a czasem nawet i 2. następnego dnia. Potem praktycznie wyczerpana padam... A mimo to mój organizm nie pozwala sobie na dłuższy odpoczynek, nawet jeśli przez cały dzień pracuje na najwyższych obrotach. Może to bezsenność? Sama już nie wiem...

Podniosłam się z łóżka i powolnym krokiem ruszyłam do okna. Ciemno mimo bezchmurnego nieba. No tak. Słońce jeszcze nie raczyło wyłonić się zza horyzontu. Jaka szkoda... Cała okolica jeszcze spała. No bo kto normalny wstaje o tak wczesnej porze? Nikt normalny - proste. A to, że ja jestem ta nienormalna, to żadna nowość. Ile razy już to słyszałam... Dziwna, chora, głupia, nawiedzona i wiele, wiele więcej, ale nie będę ich wszystkich wymieniać, za dużo tego jest. No to teraz pojawia się pytanie: "Dlaczego?". Ano dlatego, że nie jestem taka, jak reszta mojej klasy, a w szczególności nie jestem jak Elita. Bo widzicie, jak się u mnie w szkole nie zeszmacisz albo nie masz pieniędzy, to nie masz życia. Nie mówię, że pieniędzy mi brak, co to, to nie. Ja na swoim koncie nie mam tego pierwszego. Nie jestem typem imprezowiczki, alkoholu nie toleruję, dymem z papierosa się duszę, a o gorszych używkach nawet nie wspomnę - nie istnieję. W szkole na przerwach siadam pod ścianą sama, nikt nawet na mnie nie spojrzy. To idealna okazja, by choć na chwilę odłączyć się od reszty społeczeństwa. automatycznie wyciągam słuchawki i już po chwili odpływam. Tutaj też nie jestem taka jak inni. Nie znoszę rapsów, hip-hopu czy metalu, a ta muzyka jest wyznacznikiem poziomu osoby w tej szkole. Nie, ja kocham pop-rock, electronic dance music i starą muzykę lat 80-tych. To kolejny powód, aby mnie wymazać z listy osób istniejących w tej społeczności. Jak można być tak nietolerancyjnym? Nie pytajcie mnie, ja już dawno przestałam szukać na to odpowiedzi. Poza tym nawet nie mam kogo o to zapytać, bo wszyscy moi znajomi to ci nietolerancyjni. Jaki pech... Życie, jak to mówią.

No to mniej więcej mnie znacie. Zasiedziałam się. Jak tylko zacznę myśleć, to tracę poczucie czasu. Pora się zbierać, czeka mnie jeszcze zrobienie wszystkim śniadania no i zmywanie po nim naczyń. Tak to jest, jak się jest jedyną kobietą w domu. Och, no tak. Tego wam jeszcze nie powiedziałam. Zostałam osierocona. Mama zginęła ponad dwanaście lat temu w wypadku samochodowym. Ja przeżyłam. I gdyby tego wydarzenia nie było, wszystko teraz wyglądałoby inaczej. Ojciec był załamany. To on wtedy prowadził, to on czuł się odpowiedzialny za nasze bezpieczeństwo. Nie wytrzymał tego psychicznie, po prostu się poddał. Przez kilka lat chodził do psychologa, ale efekt był taki, że jeszcze bardziej się pogrążył. Kilka dni po ostatniej wizycie znaleziono go wiszącego na drzewie na jakimś odludziu. A ja zostałam praktycznie sama. Miałam tylko swojego brata. To on opiekował się nami. Mimo naszego młodego wieku był bardzo dojrzały emocjonalnie w porównaniu do rówieśników. To osamotnienie jeszcze bardziej zbliżyło nas do siebie. Jesteśmy bardzo podobni nie tylko z wyglądu - jest moim bliźniakiem - ale także z charakteru. Stał się moim przyjacielem, jedyną osobą, której mogę powiedzieć co mnie trapi i wiem, że zawsze mi pomoże. Jest cudowny! Po tym wszystkim z godnością przejął pozycję głowy rodziny. Po szkole chodził dorabiać u taty swojego kolegi. To właśnie dzięki niemu ciągle żyjemy. No racja, po śmierci ojca przeprowadziła się do nas babcia, by się nami zająć, ale jej skromna emerytura na wszystko nie wystarczała. Luke to wspaniały człowiek. Co prawda chodzimy do różnych szkół, ale zna moją sytuację. Na to jest jednak bezsilny. Może mi tylko zaoferować wsparcie psychiczne w domu. Ale i za to jestem mu wdzięczna, to dzięki niemu jeszcze się nie załamałam. Pomógł mi stać się silną i odporną na to, że cały czas noszę na sobie pelerynę niewidkę, przez co reszta mnie nie dostrzega. Każdemu życzę, żeby w swoim życiu miał taką osobę jak Luke.

Ale się rozgadałam. Jestem straszną paplą, nawet jeśli nie mam do kogo paplać. No dobra, to akurat jest dziwne. Ech, śniadanie czeka. Liv, ogar i to zaraz! Dobra, teraz priorytet - jedzenie. Obudzony Luke to głodny Luke. Hmmm... Co by tu zrobić... Już wiem. Po chwili toster stał na blacie i rozgrzewał się, zapiekając swoją zawartość. Nagle usłyszałam głośne stukanie dobiegające z korytarza obok. Oho, głodomorek wstał. W samą porę. Odwróciłam się, by wyciągnąć gotowe tosty. W pewnej chwili ktoś zaczął mnie łaskotać. W geście obrony zaczęłam piszczeć i wymachiwać rękami na wszystkie strony przy okazji uderzając jedną z nich o rozgrzany opiekacz. No  z moim pechem było to do przewidzenia.

- Ałaaaaaa! Luke, ty idioto! - zaczęłam się na niego drzeć próbując opanować śmiech wywołany łaskotkami oraz bólem z  poparzonej ręki. Tak, dobrze widzicie. Moją reakcją na ból jest śmiech.

- No ale co ja ci zrobiłem? To nie moja wina, że machasz rękami jak małpa w cyrku. - on nie próbował ukrywać swojego wielkiego rozbawienia. Walnęłam go w ramię i udałam się do łazienki, by włożyć rękę pod zimną wodę. Z kuchni ciągle dobiegał mnie śmiech Luke'a. No to teraz prędko nie przestanie. Tak, cały on. Niby taki dojrzały i opiekuńczy, ale jak go złapie głupawka, to zachowuje się jak pięcioletnie dziecko. Wróciłam o pomieszczenia, wzięłam swoją porcję i usiadłam na kanapie w salonie. Odruchowo włączyłam kanał muzyczny. Akurat leciała moja ulubiona piosenka. To znaczy jedna z bardzo wielu ulubionych. Podgłośniłam i odkładając talerz na ławę zaczęłam szaleć po całym pokoju. Porwało mnie całkowicie. Nawet nie zwracałam uwagi na to w jakim kierunku zmierzam. 

I to był wielki błąd. 

Przygwoździłam nogą o ostry kant ławy przy okazji rozcinając ją wzdłuż łydki. Dodatkowo talerz z moim śniadaniem od upadku rozbił się na mnóstwo małych kawałeczków. Normalny człowiek albo zwijałby się z bólu, albo poczułby się słabo od widoku krwi. Ale nie ja. Ja zaczęłam się tarzać po podłodze ze śmiechu. Do salonu wpadł Luke. Widząc mnie leżącą z zakrwawioną nogą, popatrzył na mnie tylko z politowaniem i wyszedł. No tak, takie sytuacje u nas w domu to codzienność. Przyzwyczailiśmy się do tego oboje. W 80% przypadków ofiarą jestem ja, to chyba jasne... Po kilku minutach ogarnęłam się i powoli się podniosłam. Sięgnęłam po leżącą na ławie chusteczkę i ostrożnie przetarłam skórę koło rozcięcia, ścierając spływającą wciąż szkarłatną posokę. Kiedy skończyły mi się czyste chusteczki, ruszyłam do kuchni w celu wzięcia kolejnej paczki, ale całkowicie zapomniałam o rozbitej porcelanie porozrzucanej koło mnie, więc najzwyczajniej w świecie w nią weszłam.

- Ałaaaaa! Znowu! - no i przed chwilą zażegnana śmiechawka come back. Doskakałam na jednej nodze do krzesła i ciężko na nim usiadłam.

- Co znowu zrobiłaś? - usłyszałam zza ściany.

- Ława zmówiła się z talerzem i przeprowadziły zamach na moje życie. - poskarżyłam mu się tonem kilkuletniego dziecka, któremu ktoś właśnie zabrał lizaka.

- Jejku, ty moja sieroto. I co ja mam teraz z tobą zrobić? - podszedł do mnie i uważnie przyjrzał się mojej okaleczonej nodze. - Uuuuu... No to załatwiłaś nam dzisiaj niezły wypad.

- O czym ty mówisz? - spytałam zdezorientowana.

- Jedziemy na izbę przyjęć. Trzeba ci powyciągać resztę tych kawałków i zaszyć rany.

- Zapowiada się rewelacyjny dzień...

No więc oficjalnie rozdział pierwszy mamy już za sobą. Mieliście okazję dokładniej poznać rodzeństwo z wypadku. Jestem bardzo ciekawa co o tej dwójce sądzicie. Podzielcie się tym ze mną tam poniżej ;)

Ze spraw informacyjnych zdecydowałam, że rozdziały będę dodawała co sobotę. Jeśli ewentualnie coś mi w tym przeszkodzi, będziecie o tym poinformowani.

I na koniec bardzo chciałabym podziękować za ostatnie komentarze i ponad 300 wejść. Nawet nie wiecie jak bardzo one motywują :)

A na 2015 rok życzę wam dużo wiary w siebie i mocnej siły woli do spełniania swoich marzeń, bo pamiętajcie, że wszystko jest możliwe

Do soboty <3