Rozdział 5

- Halo... Liv, wstajemy...

Minimalnie podniosłam powieki. Z rozmazanego obrazu uchwyciłam czyjąś sylwetkę. Luke. Tylko czego on ode mnie chce o tej porze. Raz mam ochotę się porządnie wyspać, a ten przychodzi i mnie budzi..

- Tylko nie mów mi potem, że nie próbowałem pokojowo - ostrzegł, po czym schylił się po coś.

Próbowałam wyostrzyć wzrok, by zobaczyć co zamierza zrobić, ale to wcale nie było takie proste, jakby się wydawało. Zanim zdołałam to zrobić, podniósł się i wylał na mnie dużą miskę lodowatej wody. Oprzytomniałam natychmiast. Jak oparzona zerwałam się do pozycji siedzącej. Teraz wyraźnie widziałam Luke'a, którego wielce śmieszyła moja nagła reakcja.

- Wiesz jaki dzisiaj dzień? Poniedziałek. Pierwszy poniedziałek września. A ty zaspałaś. Za pół godziny masz być w szkole. - mówił powoli i bardzo wyraźnie, a ja z każdym jego słowem coraz szybciej przetwarzałam dostarczane mi informacje. W jakiej szkole? Co on... W szkole. Za pół godziny w szkole.. Pół godziny?!

- Prysznic już masz za sobą, nie dziękuj. - parsknął śmiechem. Jak torpeda zerwałam się z łóżka i pędem rzuciłam się na łazienkę. Z mojego pokoju ciągle słyszałam, jak Luke zwija się ze śmiechu. Udusi się kiedyś normalnie...

***

Nie wiem, jak to zrobiłam, ale zdążyłam na czas. Myślałam, że będzie gorzej. Przez wakacje zdecydowanie wypadłam z formy. Zostało mi jeszcze trochę czasu, zanim zacznie się to całe "uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego". Co roku tak samo. Tłum ludzi stojący w biało-czarnej mozaice na auli i z wielkim znudzeniem i wyczekiwaniem wpatrujący się w zegarki. Dla mnie to nie ma sensu. Rozgadywanie się na oklepane tematy nigdy nie było, nie jest i nie będzie ciekawe, skoro każdy to wszystko wie. Ale tylko spróbuj słowo powiedzieć - tutaj nie ma takiej możliwości. Nawet ci najgorsi stoją w milczeniu, czasami tylko szepcząc do siebie słowo lub dwa. Wygląda to jak na czyimś ostatnim pożegnaniu. W sumie to można to tak nazwać - ostatnie pożegnanie wolności.  Na "widowni" grobowa cisza, wszyscy bez wyrazu, tacy poważni. Na podeście natomiast swoją mowę wygłasza dyrektor. Taką samą, jak co roku. Niekończące się koło znowu od początku zaczyna swój bieg. Słowa rzucane w pustkę echem odbijają się od zimnych murów i bezlitośnie przypominają, że nasz czas znowu minął. To okropne déjà vu. W tym jednym aspekcie zgadzamy się wszyscy. Jak nigdy. Bo poza tym jednym dniem wszystko powróci do normy i czar pozornej jedności pryśnie.

Mam jakieś dziesięć minut na dojście do szkoły. Świetnie, tyle zazwyczaj mi to zajmuje. Tym razem zrobię to jeszcze sama. Ashton stwierdził, że nie ma zamiaru słuchać tych wszystkich bredni, więc to olewa i nie idzie. Nie dziwię mu się. Poza tym nikt jeszcze oficjalnie nie wie, że będziemy mieli nowego ucznia, więc Ash doszedł do wniosku, że zrobi "wielkie wejście" i ujawni się spóźnieniem na pierwszą lekcję. Kreatywnie.

Szłam powoli, cały czas myśląc o tym, jak będzie wyglądał ten rok. Za specjalnie to on się nie zmieni. Ludzie przecież dalej nie będą się do mnie odzywać, nikt nie zagada, nikt się nie dosiądzie... No dobra, będzie Ashton, ale to niczego nie zmienia. Pozna resztę szkoły, zobaczy, że na znajomości ze mną tylko straci, znajdzie sobie kilka osób, do których się przyczepi i stanie się taki jak oni. Trudno, nic nowego, przyzwyczaję się. Już się przyzwyczaiłam.

W końcu znalazłam się przed tak znienawidzonym budynkiem. Spóźniłam się. Kiedy myślę, potrafię iść trzy razy wolniej niż normalnie, powłóczając leniwe nogami, a mimo wszystko wydaje mi się, że robię to tak jak zwykle. Zdecydowanie za dużo myślę. Weszłam do środka. Po korytarzu niosło się już echo "pierwszego wykładu". Jak najciszej stanęłam w otwartych drzwiach auli, by nikt nie zauważył mojego przybycia.

Od razu pożałowałam, że nie zdążyłam. Minęło pół godziny, a dyrektor nie ruszył się z miejsca nawet na milimetr. Czy on ma nogi ze stali? W końcu nie wytrzymałam, odwróciłam się i wyszłam na korytarz. Tam usiadłam na ławce, włożyłam słuchawki i utkwiłam wzrok w ścianie. Znowu oddałam się tym zatruwającym mi głowę myślom.

Dlaczego to wszystko jest takie bez sensu? 

Musiało paść akurat na mnie? Mam takie rewelacyjne szczęście do wszystkiego. Rodzice, szkoła, te wszystkie wypadki.. Co ja takiego zrobiłam? Dlaczego życie mści się akurat na mnie? 

Wszyscy mogą sobie chodzić tacy szczęśliwi, mieć znajomych, przyjaciół z którymi śmieją się z najmniejszej głupoty. Wszyscy mogą być.. normalni.

Ale nie ja.

Bo ja przecież muszę mieć takie popaprane życie pełne problemów, smutku, bólu i zmartwień. Jakbym zbierała sobie za wszystkich. Co z tego, że nikt tego nie zauważa. Nikt. Bo nikt nie doświadczył tego co ja. I nie chce doświadczyć.

Na ziemię przywrócił mnie czyjś głos. Spojrzałam na stojącą przede mną nauczycielkę.

- Spóźnienie jeszcze byłam w stanie puścić ci płazem. Dobra, rozumiem, pierwszy dzień szkoły, musicie się znowu do tego przyzwyczaić i tak dalej. Ale skoro już raczyłaś się łaskawie pojawić, to wypadałoby może posłuchać, a nie bezczelnie siedzieć sobie na korytarzu z czymś, co nazywacie muzyką, w uszach. Skoro jakoś wszyscy mogą siedzieć na sali, to nie mogłaś być tam z nimi, a nie udawać tą lepszą, bo uciekłaś z auli... - mówiła, a ja patrzyłam na nią jak na idiotkę. Gdzie była rok temu, kiedy wszyscy tacy byli? Nie zanosiło się jednak na to, żeby kończyła. Cudownie. Z jednego kazania na drugie...

- Bo to jest muzyka. - wpadłam jej wpół słowa.

- Nie pyskuj mi tu. Nonszalancją tu nic nie zwojujesz. Rodzice nie nauczyli cię, że jak ktoś mówi, to się mu nie przerywa?

Nie wiem jakim cudem wtedy nie wybuchnęłam. Miałam taką ochotę wrzasnąć jej prosto w twarz co o niej w tej chwili myślę. Jak mogli mnie nauczyć, skoro ich nie mam?! Ograniczyłam się jedynie do morderczego spojrzenia. 

- Nie patrz tak na mnie, tylko wracaj na salę, o ile nie chcesz mieć większych kłopotów.

Bez słowa wstałam, wyminęłam ją i wróciłam na swoje poprzednie miejsce. 

Tym razem stałam o wiele krócej. Po jakichś dziesięciu minutach nadszedł upragniony koniec i na słowa: "Możecie się rozejść do klas" wszyscy rzucili się na wyjście. Jeden chłopak siedzący najbliżej mnie zerwał się gwałtownie i szybko wybiegł z auli, przy okazji popychając mnie na ścianę. Zanim jednak odwróciłam się, ten zniknął w tłumie tłoczącej się młodzieży. Kolejny najważniejszy.

Kiedy wszyscy już opuścili aulę, poszłam za innymi do klasy. Zajęłam ostatnią ławkę przy ścianie, która jako jedyna pozostała pusta i bez słowa czekałam na przyjście wychowawczyni. Wszyscy inni pogrążeni byli w rozmowie. Jedni w najlepsze opowiadali sobie o minionych dwóch miesiącach, drudzy robili sobie zdjęcia, by później zawojować nimi portale społecznościowe, jeszcze inni po prostu gadali o najróżniejszych rzeczach. Tylko ja milczałam. Norma..

Po dłuższym czasie przyszła pani Nelson, rozdała wszystkim wydrukowany plan lekcji i rozpoczęła swój jakże zajmujący monolog, trzeci już tego dnia. Nie omieszkała oczywiście postraszyć nas ogromem materiału i przyszłorocznymi egzaminami. Nie byłaby sobą, gdyby tego nie zrobiła. Każdy był na to przygotowany. W końcu wszyscy uwielbiają te bardzo optymistyczne wieści.

Jeśli jeszcze ktoś nie zauważył, to w szczególności kiedy jestem zła zdarza mi się nadużywać trochę sarkazmu.

Po raz kolejny każdy usilnie wpatrywał się w zegarek, oczekując upragnionego końca. Ten o dziwo nastąpił dosyć szybko. Kiedy wszystko już powiedziała, nauczycielka wypuściła wszystkich do domu. Wszystkich z wyjątkiem mnie. Kiedy już byłam przy wyjściu, usłyszałam:

- Livianne, zostań na chwilę.

Zastygłam w miejscu i wolno się odwróciłam. Myślałam, że chodzi o tą sytuację na korytarzu. Już chciałam powiedzieć coś na swoją obronę, gdy ta mnie wyprzedziła.

- Dalej mieszkacie z Luke'iem sami? - spytała, a mi momentalnie ulżyło.

- Tak. Chodzi o zgodę na ewentualne leczenie i te inne papiery?

- Zgadza się. Chodź, podpisz mi tu i zanieś to do sekretariatu. - wręczyła mi kilka kartek. Podpisałam się na wszystkich i ruszyłam tam, gdzie mi kazała. Na całe szczęście pamiętałam jeszcze gdzie to jest. Kilka minut później znalazłam się na odpowiednim korytarzu. Powoli, ale zdecydowanie zmierzałam w kierunku odpowiedniego pokoju. Już sięgałam po klamkę, kiedy drzwi nagle z całym rozmachem się otworzyły i uderzyły mnie w głowę. Syknęłam głośno i spojrzałam na winowajcę. To był chłopak. I to nawet ten sam, co wcześniej. 

Zatrzymał się.

Ogarnął mnie wzrokiem. Na chwilę zatrzymał się na oczach.

Jakby czas się zatrzymał i na świecie istniała tylko ta  hipnotyzująca głębia.

To on.

Ten sam.

Jestem pewna.

On też mnie rozpoznał. 

Wiem to.

Staliśmy tam.

Milczeliśmy.

I znowu minęły wieki, zanim udało mi się oderwać wzrok. Blondyn również jakby wyrwał się z transu. Jeszcze chwilę stał, po czym podobnie jak przy naszym pierwszym spotkaniu, szybko zniknął mi z oczu. 

Co to było..?

Sieloł! 

Udało mi się! W co szczerze wątpiłam, ale jednak. Wy pewnie nie, ale ja się cieszę :D

Wgle cieszę się, że udało mi się dzisiaj zrobić cokolwiek. Wielkim osiągnięciem już było samo zwleczenie się z łóżka.

Jak się podoba rozdział? Przed chwilą napisany, więc za rewelacyjny to on nie jest, no ale i tak nigdy by nie był, więc nie narzekam.

Tum tum tuuum! Pojawił się niejaki gość z drugiego rozdziału. Zostanie czy zniknie? Jestem tego bardzo ciekawa :D

Zaczynają mi się ferie, co oznacza, że będę miała czas na pisanie czegoś lepszego (marzenia). 

A Wy przed, w trakcie czy po feriach? :)

I bardzo chciałam wam wszystkim podziękować. Przecież to niemożliwe, żeby w mniej niż miesiąc dobić 1000 wejść. Jestem w szoku. Nigdy nawet mi przez myśl nie przeszło, że kiedykolwiek dojdę do tylu. Nawet nie wiecie jak się cieszę :') 

Miłego tygodnia i (mam nadzieję) do soboty <3